పద్యమాధురి
‘అంజలి’ శీర్షికన ఒక ప్రైవేటు రికార్డుగా వచ్చిన కావ్య ఖండిక, రచన: ‘ కరుణశ్రీ’ జంద్యాల పాపయ్య శాసి్త్ర , స్వరకల్పన, గానం: ఘంటసాల
ప్రేమాంజలి...!
వ్యక్తి ప్రేమలోనైనా, భగవద్భక్తిలోనైనా, నిబద్దత, నిజాయితీలకే ఎప్పుడూ సమున్నత స్థానం ఉంటూ వచ్చింది. అయినా, లేనివి ఉన్నట్లు, ఉన్నవి లేనట్లూ చెప్పడం ద్వారా ఎవరేం సాధిస్తారు? ఆ మాటకొస్తే, లోకువైపోవడం తప్ప బాపుకునే భాగ్యం ఏమీ ఉండదు. నిజానికి, 'ఎవరికైనా ఏమిస్తావనేదాని కన్నా, ఎలా ఇస్తావన్నదే ఎంతో ముఖ్యమవుతుంది. కలుషితమైన మనసుతో, స్వార్థబుద్ధితో వజ్రవైఢూర్యాలను సమర్పించుకున్నా అందులో సార్థకత ఉండదు! నిర్మలమైన, నిస్వార్థమైన మనసుతో పత్రీపుష్పాలు సమర్పించుకున్నా దివ్యపథం ప్రాప్తిస్తుంది.' ఇది ఆధ్మాత్మికుల నోట ఎల్లవేళలా వినిపించే సత్యఘోష! చివరికి అర్చనలో అతి ముఖ్యమనుకునే ఆ పత్రీపుష్పాలు కూడా లేకుండాపోతే, ఏమిటి గతి? అని ప్రశ్నిస్తే, వగపెందుకు? భక్తి పారవశ్యంలో అంజలి ఘటించే రిక్త హస్లాలే చాలు అవి భూమ్యాకాశాలను తాకే పూల కొండలు అంటారు రాజర్షులు, మహర్షులు!
కూర్చుండ మా యింట కురిచీలు లేవు, నా
ప్రణయాంకమే సిద్ధపరచనుంటి
పాద్యమ్ము నిడ మాకు పన్నీరు లేదు, నా
కన్నీళ్లతో కాళ్లు కడనగనుంటి,
పూజకై మా వీట పుష్పాలు లేవు, నా
ప్రేమాంజలులె సమర్పించనుంటి
నైవేద్యమిడ మాకు నారికేళము లేదు
హృదయమే చేతికందీయనుంటి
లోటు రానీయ నున్నంతలోన నీకు
రమ్ము దయసేయుమాత్మ పీఠమ్ము పైకి
అమృతఝరి చిందు నీ పదాంకముల యందు
కోటి స్వర్గాలు మొలిపించుకొనుచు తండి!
ఈ భక్తుడు అవి లేవు... ఇవి లేవు అంటూ ఏకరువు పెడుతున్నాడు గానీ, అవేవీ లేకపోవడమే ఒక రకంగా అతనికి మేలయ్యంది! ఎందుకంటే, ఇంట్టో కుర్చీలే ఉంటే, ఇంటికొచ్చిన విశ్వచక్రవర్తికి అందరిలా కుర్చీలే వేసేవాడు కదా! కుర్చీలు లేకపోవడం వల్లే ఆయనను తన ఒడిలో కూర్చోబెట్టుకునే ఆలోచన చేశాడు. అదెంత ధన్యత? దైవార్చనకు తన వద్ద పన్నీరు లేకపోతే మాత్రం ఏమయ్యింది? ఆ లేకపోవడం వల్లే, కన్నీళ్లతో ఆయన కాళ్లు కడిగే సౌభాగ్యం అతనికి అబ్బింది! పూజ కోసం కనీసం నా వద్ద పూలైనా లేవు కదా అంటూ అతని మనసు కలత పడుతోంది గానీ, ఆ కలతే కదా పూలకు బదులుగా ప్రేమాంజలులు సమర్పించేందుకు సంసిద్ధం చేసింది! పళ్లూ, పాయసాల మాట ఎలా ఉన్నా, నైవేధ్యం కోసం కడకు కొబ్బరికాయ అయినా లేదే .! అని అతని మనసు లోలోపల కొండశోకం పెడుతోంది కానీ, ఆ శోకమే ఆ కాయకు బదులుగా హృదయాన్నే సమర్పించుకోవడానికి ఉద్యుక్తుణ్ని చేసింది. ఎక్కడో ఏదో లేదనే భావన రాకుండా ఒకదానికి ప్రత్యామ్నాయంగా మరొకటి సమర్పించుకుంటూ, మిగతా అందరికీ సరిధీటుగా అని కాదు, వారందరికన్నా సమున్నతుడిగా నిలిచాడీ భక్తాగ్రేసరుడు. అందుకే ఉన్నంతలో ఎక్కడా లోటు రానీయనంటూ అంత ధీమాగా చెప్పాడు. నిజానికి అనాదిగా మానవాళిని అతలాకుతలం చేస్తున్నది తన దగ్గర ఏదో లేదనే బావనే! నిజమే భౌతిక జీవితంలో వస్తుపరమైన లోటు లోటుగానే కనిపిస్తుంది. కానీ, ఆధ్యాత్మిక జీవనంలో ఆ లోటు లోటే కాదు! విశ్వంలోని అణువణువునా జీవిస్తున్న సర్వేశ్వరుడికి అన్నీ ఒకటే కదా!
ఏదో లేని కారణంగా మనమింక నిలబడలేమేమో, ఎక్కడ పాతాళానికి జారిపోతామో అని చాలా సార్లు కొందరు బెంబేలెత్తి పోతుంటారు, కానీ ఆ లేని తనమే ఒక్కోసారి అంతకు ముందెప్పుడూ కలగని కొత్త ఆలోచనలకు శ్రీకారం చుడుతుంది. అదే వారిని ఆకాశానికి చేరుస్తుంది. అనంతమైన ఆధ్యాత్మికానందానికి పాత్రుల్ని చేస్తుంది. చరితార్థుల్ని చేస్తుంది! కాకపోతే, ఆ శిఖరాన్ని అందుకోవడానికి సిరిసంపదల కన్నా కోటి రెట్లు విలువైన జ్ఞాన సంపన్నత కావాలి! ఆ సంపన్నత ఒకటీ రెండూ కాదు కోటి స్వర్గాల్ని నీ ముందు నిలబెడుతుంది !! ఇది తపోధనుల, జ్ఞానర్షుల దివ్యవాక్కు!!!
- బమ్మెర
మధురాతి మధురం. మీ వ్యాఖ్యానం అమోఘం.
రిప్లయితొలగించండి